“Sinterklaas heeft de schoenen van Ome Nol aan!” Ik rende de goedheiligman vooruit de kamer in. Dít moest mijn moeder weten. “Ssssst, hou je mond; denk aan je broertjes”. Mama keek zenuwachtig en het leek wel of ze zich voor me schaamde. Gestommel klonk op de trap. “Zingen, zingen”, commandeerde ma. Hé, ik hoorde de stem van Koos, de man die altijd samen met ome Nol op bezoek kwam. O, nee, het was zwarte Piet, of toch……. Pepernoten kletterden tegen de muren: Sinterklaasavond kon beginnen. Eén voor één op schoot bij Sint en maar zingen zodat je je cadeautjes kreeg. Bij het uitpakken van de zoveelste taaitaaipop merkte ik op: “Het papier komt van papa’s werk”. Nu werd ook Sint nerveus en ook hij vond dat ik aan mijn broertjes moest denken. Peinzend staarde ik naar Sints schoenen en, wetend dat ik weer iets zou zeggen dat mijn broertjes kon kwetsen, fluisterde ik: “Je hebt de schoenen van ome Nol en je bént ome Nol!”
Met deze zin was mijn moed wel verbruikt. Zwarte Piet of Koos, ik vond ze beiden eng, dus hield verder wijselijk mijn mond. “Dág Sinterklaasje, dahag, dahag”, zette mijn moeder in. Het gezellige avondje was om. Maar niet voor mij! Toen ik merkte dat Sint met mijn moeder in de keuken stond te praten greep ik mijn kans. Daar waren we immers buiten gehoorafstand van mijn broertjes. Ik rende de keuken in, zag dat Sint zijn baard optilde en een glas jenever naar binnen goot, en gilde: “Ome Nol, zie je wel! Ome Nol! Die drinkt dat altijd!”. Nu ik toch lekker op dreef was ging ik verder: “En dat van die ooievaar is ook niet waar! Ik wil weten waar de kinderen vandaan komen!” “Dát”, zei mijn moeder “dat vertel ik je als je twaalf bent”. Ach…. en ik was nog maar vijf!
maandag 17 november 2008
vrijdag 11 juli 2008
In het Egyptisch museum te Cairo
De gids doet enorm zijn best om ons van alles uit te leggen, maar niemand luistert. Bij een beeldje van een mannelijk naakt, roept een reisgenote “Kijk! Een penis!” en vraagt aan de gids: “Vroeger hadden de mannen veel grotere penissen dan tegenwoordig, hoe komt dat?” De gids is in verlegenheid: “Nee hoor, de penissen waren niet groter, de beeldjes zijn wat overdreven”. Dit lijkt de dame onzin en zij roept haar echtgenoot: “Kijk eens wat een grote penis!” De man verbleekt, hier kan zijn snikkeltje niet mee concurreren. “Dat is geen penis, dat is een handvat van het beeldje”, probeert hij. “Nee, een penis! Een grote penis!” Haar stem blijft nog lange tijd door het museum galmen.
De warme bakker
Een half uurtje lunchpauze. Het enige dat ik nodig heb is een halfje brood en dáár wil ik natuurlijk niet een hele supermarkt in het spitsuur voor rondrennen.
Dat wordt dus de warme bakker. Ik bereid me er al op voor; je kunt namelijk niet zeggen: “Een halfje bruin”. Nee, dat moet je specificeren. Eigenlijk zal het me worst wezen wat voor brood ik krijg, ik proef geen enkel verschil.
“Een half volkoren”, vraag ik. De verkoopster kijkt me streng aan: “Grof of fijn?”
“Uhhh…. doe maar grof”. De dame begint nu haar geduld al te verliezen: “Ja, wát dan?” “Tja…. maakt mij niet uit hoor, doe maar wat”. “Ja, doe maar wat???? U moet wel zeggen wat u wilt”. O God, m’n lunchpauze is al bijna om. “Waar moet ik uit kiezen dan?” “Ik heb meergranenbrood, extra zemelenbrood, viermolenbrood, hele korrel, Waldkorn, pandabrood, vloerbrood”. Ik onderbreek haar op een willekeurig moment: “Ja, ja, doet u dat maar!” “Wat? Maanzaad, sesam of Allinson?”.
In gedachten ga ik terug naar mijn jeugd; wat was een bezoek aan de bakker toen fijn. Veel te kiezen had je niet; het was wit of bruin. Op een gegeven moment kwamen er wel rariteiten als “Kingcorn” en iets waar ik de naam van ben vergeten maar wat begon met: “Dokter”. Dat was voorverpakt en daardoor al iets bijzonders. Er hing een geheimzinnig sfeertje omheen, je behoorde je te schamen als je het at. Ik hoor nog een klasgenootje roepen: “He, eet jij Kingcorn??!” op een toon alsof ik een handje xtc-pillen als lunch gebruikte.
O, de broodverkoopster begint paars aan te lopen. “Die”, wijs ik, “doet u dat maar”. “Twaalfambachtbrood”, briest ze, “als u dat nu gelijk zegt, ik heb niet de hele dag de tijd”.
Dat wordt dus de warme bakker. Ik bereid me er al op voor; je kunt namelijk niet zeggen: “Een halfje bruin”. Nee, dat moet je specificeren. Eigenlijk zal het me worst wezen wat voor brood ik krijg, ik proef geen enkel verschil.
“Een half volkoren”, vraag ik. De verkoopster kijkt me streng aan: “Grof of fijn?”
“Uhhh…. doe maar grof”. De dame begint nu haar geduld al te verliezen: “Ja, wát dan?” “Tja…. maakt mij niet uit hoor, doe maar wat”. “Ja, doe maar wat???? U moet wel zeggen wat u wilt”. O God, m’n lunchpauze is al bijna om. “Waar moet ik uit kiezen dan?” “Ik heb meergranenbrood, extra zemelenbrood, viermolenbrood, hele korrel, Waldkorn, pandabrood, vloerbrood”. Ik onderbreek haar op een willekeurig moment: “Ja, ja, doet u dat maar!” “Wat? Maanzaad, sesam of Allinson?”.
In gedachten ga ik terug naar mijn jeugd; wat was een bezoek aan de bakker toen fijn. Veel te kiezen had je niet; het was wit of bruin. Op een gegeven moment kwamen er wel rariteiten als “Kingcorn” en iets waar ik de naam van ben vergeten maar wat begon met: “Dokter”. Dat was voorverpakt en daardoor al iets bijzonders. Er hing een geheimzinnig sfeertje omheen, je behoorde je te schamen als je het at. Ik hoor nog een klasgenootje roepen: “He, eet jij Kingcorn??!” op een toon alsof ik een handje xtc-pillen als lunch gebruikte.
O, de broodverkoopster begint paars aan te lopen. “Die”, wijs ik, “doet u dat maar”. “Twaalfambachtbrood”, briest ze, “als u dat nu gelijk zegt, ik heb niet de hele dag de tijd”.
zondag 6 juli 2008
Mark Atkins in concert
Gisteren naar een concert van Mark Atkins geweest. Geweldig! Deze man rookt en drinkt als een ketter, dit laatste ook gewoon tussen het spelen door. Ja mensen, ik heb het juiste muziekinstrument gekozen om te leren bespelen!
Mark Atkins stamt van de Yamitji stam uit West Australië en is half Iers, half aboriginal. Hij speelde al op jonge leeftijd didgeridoo. Naast Didgeridoomaster, is hij verhalen verteller, songwriter, kunst schilder van aboriginal art , drummer en hij maakt zijn eigen didgeridoo’s. Mark A. heeft onder andere samengewerkt met Led Zeppelin’s Jimmy Page, Robert Plant, Peter Gabriel, Sinead O’Connor en vele andere bekende artiesten. Sinds enkele jaren is Mark een bekende en gewilde speler in Europa. Hij heeft op grote festivals gestaan en grote workshops gegeven in o.a. België, Duitsland en Nederland.
donderdag 3 juli 2008
zondag 29 juni 2008
Miscommunicatie in Jordanie
Wadi Musa, Jordanië (2004)
Het management van hotel 'Al Anbat' bestaat uit twee heren: Mohammed, de eigenaar, en zijn hulpje dat ik Manuel zal noemen. Na mijn kamer bekeken te hebben vraag ik aan Manuel of hij een handdoek voor me heeft: “A towel”. “Tower?” vraagt hij verbaasd. “Yes” zeg ik, denkend dat hij de “L” niet goed uitspreekt. “Tower 5000 euro”. “What?!” “Yes, tower price 5000 euro”. Nee, nee, ik wil geen toren ik wil een handdoek. Ik heb twaalf uur door de stoffige woestijn gereden, ik wil douchen. Ik ga in gebarentaal over; doe alsof ik met een handdoek mijn rug droog wrijf. “Dance? Want bellydance?” Ik ken het Arabische woord voor douche – “douche” - en dat begrijpt hij: “You want hot water?” “Yes, uhh, no, yes, nonono!” Ja, natuurlijk wil ik warm water, maar als ik nu ja zeg, krijg ik warm water en geen handdoek. Teneinde raad loop ik de wc in, pak daar de handdoek en houdt hem voor Manuels neus. “Ahh, towel!” Eindelijk krijg ik een handdoek. En tien minuten later een koude douche.
Als ik schoongewassen tussen de lakens kruip gaat de telefoon. Mohammed die mij vraagt: “You will dinner now or tomorrow?” Ik: “Dinner?” Hij: “Yes, dinner, now or tomorrow?” Ik wil antwoorden dat ik nu geen etenwil maar naar bed; het loopt tegen middernacht. Ik realiseer me op tijd dat deze mededeling wellicht verkeerde verwachtingen kan wekken, zodat we het “Dinner? Dinner!” nog een paar keer herhalen. Dan rolt bij mij het kwartje. Hij bedoelt dinar, geen dinner! Ik heb nog vier dinar wisselgeld te goed. Nou, dat kan wachten tot morgen.
Het management van hotel 'Al Anbat' bestaat uit twee heren: Mohammed, de eigenaar, en zijn hulpje dat ik Manuel zal noemen. Na mijn kamer bekeken te hebben vraag ik aan Manuel of hij een handdoek voor me heeft: “A towel”. “Tower?” vraagt hij verbaasd. “Yes” zeg ik, denkend dat hij de “L” niet goed uitspreekt. “Tower 5000 euro”. “What?!” “Yes, tower price 5000 euro”. Nee, nee, ik wil geen toren ik wil een handdoek. Ik heb twaalf uur door de stoffige woestijn gereden, ik wil douchen. Ik ga in gebarentaal over; doe alsof ik met een handdoek mijn rug droog wrijf. “Dance? Want bellydance?” Ik ken het Arabische woord voor douche – “douche” - en dat begrijpt hij: “You want hot water?” “Yes, uhh, no, yes, nonono!” Ja, natuurlijk wil ik warm water, maar als ik nu ja zeg, krijg ik warm water en geen handdoek. Teneinde raad loop ik de wc in, pak daar de handdoek en houdt hem voor Manuels neus. “Ahh, towel!” Eindelijk krijg ik een handdoek. En tien minuten later een koude douche.
Als ik schoongewassen tussen de lakens kruip gaat de telefoon. Mohammed die mij vraagt: “You will dinner now or tomorrow?” Ik: “Dinner?” Hij: “Yes, dinner, now or tomorrow?” Ik wil antwoorden dat ik nu geen etenwil maar naar bed; het loopt tegen middernacht. Ik realiseer me op tijd dat deze mededeling wellicht verkeerde verwachtingen kan wekken, zodat we het “Dinner? Dinner!” nog een paar keer herhalen. Dan rolt bij mij het kwartje. Hij bedoelt dinar, geen dinner! Ik heb nog vier dinar wisselgeld te goed. Nou, dat kan wachten tot morgen.
Puna (India)
Puna, 2 maart 1996
Als we in Puna in de ochtendspits te voet naar het treinstation gaan, zien we een man in de goot liggen. Hij is helemaal zwart geblakerd, het lijkt wel of hij verbrand is. Her en der bedekken smerige vodden wat lichaamsdelen; hij is grotendeels naakt.
Leeft hij eigenlijk nog? Ja, ik zie zijn lippen wat prevelen. Maar hij is duidelijk stervende. Keurige kantoormannen strak in het pak, gewapend met leren attachékoffertjes stappen over hem heen; hun blik op oneindig.
Ik loop met de meute mee, we moeten immers een trein halen. “Ik heb me dit verbeeld”, denk ik; “ik heb dit niet meegemaakt, dat is onmogelijk”. Ik maak mezelf wijs dat als ik dit maar vaak genoeg herhaal, ik het ook niet meegemaakt zal hebben.
De trein zet zich in beweging. Pim ziet bleek en zegt: “Dat was niet best”. Ik wil niet huilen! Ik wil niets voelen nu. Niet nu in een volle trein. “Typhusland!” is het enige dat ik weet te zeggen. “Typhusland”.
Als we in Puna in de ochtendspits te voet naar het treinstation gaan, zien we een man in de goot liggen. Hij is helemaal zwart geblakerd, het lijkt wel of hij verbrand is. Her en der bedekken smerige vodden wat lichaamsdelen; hij is grotendeels naakt.
Leeft hij eigenlijk nog? Ja, ik zie zijn lippen wat prevelen. Maar hij is duidelijk stervende. Keurige kantoormannen strak in het pak, gewapend met leren attachékoffertjes stappen over hem heen; hun blik op oneindig.
Ik loop met de meute mee, we moeten immers een trein halen. “Ik heb me dit verbeeld”, denk ik; “ik heb dit niet meegemaakt, dat is onmogelijk”. Ik maak mezelf wijs dat als ik dit maar vaak genoeg herhaal, ik het ook niet meegemaakt zal hebben.
De trein zet zich in beweging. Pim ziet bleek en zegt: “Dat was niet best”. Ik wil niet huilen! Ik wil niets voelen nu. Niet nu in een volle trein. “Typhusland!” is het enige dat ik weet te zeggen. “Typhusland”.
Karaoke (volksvermaak of therapie?)
Karaoke? Nee zeg, aan die onzin doe ik niet mee hoor. Dronken luitjes die niet kunnen zingen en niets beters te doen hebben, daar voel ik me toch ver boven staan.
Khorat, juli 2000
Reismaatje Pim en ik hangen een dagje rond in Khorat in afwachting van de komst van reismaatje Danny. Het is nu avond, we gaan naar ons hotel. “Zullen we nog even een biertje nemen?” Wel ja, het is nog te vroeg om te gaan slapen. Laten we dat hier dan maar doen, in het aan het hotel aangrenzend etablissement.
We nemen plaats; we bestellen en krijgen een kaart voorgeschoteld met daarop titels van songteksten, voornamelijk uit de jaren 60 en 70. “Singsong” verduidelijkt de dame. Ach, wat aardig, ik mag aankruizen welke muziek ik wil horen en kruis braaf wat nummers aan “Uhh, ik geloof dat het de bedoeling is dat je zelf die nummers gaat zingen” laat Pim mij weten en ik neem geschrokken een grote slok whisky (tja, dat drink je nu eenmaal sneller in Thailand dan een biertje). Ik gris de muziekmenukaart schielijk uit de handen van de serveerster.
Waarom begin ik nu ineens zo te beven? Kan niet van de whisky zijn hoor, daar ben ik wel aan gewend. Ik begin Pim omstandig uit te leggen waarom ik er niet over peins om aan deze onzin mee te doen. Op de achtergrond snerpt de stem van een Thaise jongedame. Tsssss, dat ze dat durft zeg, op dat podium, niet gehinderd door enig zangtalent. Ik merk dat mijn handen steeds heviger gaan trillen. Ik word mij weer akelig bewust van mijn fobie: zingen waar andere mensen bij zijn. Dit doe ik niet meer sinds de 4e klas lagere school.
De traumatische ervaring staat mij nog helder voor de geest. Er werden kinderen gezocht voor een zangopvoering op de radio. “Ik meester! Ik meester!” Mijn vingertje stak enthousiast omhoog. Ik zag het al helemaal voor me: Tijdens de opnames zou ik roepen: “Dag mama, ik ben op de radio!”.
“Nee” zei meneer Hazeloop, de zangleraar, “Jij kunt niet zingen, jij mag niet mee”.
Zingen in het openbaar heb ik sindsdien nooit meer willen doen.
Maar nu moet ik nodig plassen en dat moet op een hurk wc. Terwijl ik stumperend mijn plasje doe, probeer ik redenen te bedenken om wél te gaan karaoken. En ik kan eigenlijk maar één reden bedenken: “Mijn moeder durft wel in het openbaar te zingen, dus waarom ik niet?” Trillend ga ik terug de kroeg in en besluit: ik ga dat podium op, ik ga karaoken, ik ga zingen.
Het beven begint nu angstaanjagende vormen aan te nemen, maar ik weet twee nummers op het muziekmenu aan te kruizen: “Hotel California” en “Proud Mary”. Deze nummers ken ik tenminste (denk ik). Ik zak zowat door mijn hoeven als de muziek van het nummer “Hotel California” begint, maar ik weet me het podium op te hijsen. Shit, dit was toch een makkelijk nummer? “On a dark desert highway” ik klink als een grijsgedraaid oorlogsalarm “Cool wind in my hair” wat een rare toonhoogte, ik zit een halve octaaf te laag. Gelukkig, het volgende nummer begint: “Left a good job in the city!!!!!” dit gaat beter. Er snelt geschrokken iemand toe om het volume lager te draaien. “Workin’ for the man every night and day!!!” wat gaat dit lekker, kon meneer Hazeloop me maar zien “But I never lost a minute of sleepin’” ik heb talent! “Worryin’ ‘bout the way things might have been” ik voel me Tina Turner, alle remmen los nu “Big wheel keep on turnin’; Prououououdd Mary keep on burnin’. Rollin’ Rollin’ Rollin’ on the river!!!!!!!”
Applaus! Een groepje enthousiaste Thai nodigt ons uit om aan hun tafel te komen zitten. Ik, de diva van de avond, schuif aan en accepteer de glazen whisky. Proost! Als ik voor het naar bed gaan tegen Pim zeg dat ik dit niet van mezelf verwacht had, antwoordt hij: “Toen je begon te beven wist ik al dat je het podium op zou gaan”.
Soms kent een ander je beter dan je jezelf kent.
Khorat, juli 2000
Reismaatje Pim en ik hangen een dagje rond in Khorat in afwachting van de komst van reismaatje Danny. Het is nu avond, we gaan naar ons hotel. “Zullen we nog even een biertje nemen?” Wel ja, het is nog te vroeg om te gaan slapen. Laten we dat hier dan maar doen, in het aan het hotel aangrenzend etablissement.
We nemen plaats; we bestellen en krijgen een kaart voorgeschoteld met daarop titels van songteksten, voornamelijk uit de jaren 60 en 70. “Singsong” verduidelijkt de dame. Ach, wat aardig, ik mag aankruizen welke muziek ik wil horen en kruis braaf wat nummers aan “Uhh, ik geloof dat het de bedoeling is dat je zelf die nummers gaat zingen” laat Pim mij weten en ik neem geschrokken een grote slok whisky (tja, dat drink je nu eenmaal sneller in Thailand dan een biertje). Ik gris de muziekmenukaart schielijk uit de handen van de serveerster.
Waarom begin ik nu ineens zo te beven? Kan niet van de whisky zijn hoor, daar ben ik wel aan gewend. Ik begin Pim omstandig uit te leggen waarom ik er niet over peins om aan deze onzin mee te doen. Op de achtergrond snerpt de stem van een Thaise jongedame. Tsssss, dat ze dat durft zeg, op dat podium, niet gehinderd door enig zangtalent. Ik merk dat mijn handen steeds heviger gaan trillen. Ik word mij weer akelig bewust van mijn fobie: zingen waar andere mensen bij zijn. Dit doe ik niet meer sinds de 4e klas lagere school.
De traumatische ervaring staat mij nog helder voor de geest. Er werden kinderen gezocht voor een zangopvoering op de radio. “Ik meester! Ik meester!” Mijn vingertje stak enthousiast omhoog. Ik zag het al helemaal voor me: Tijdens de opnames zou ik roepen: “Dag mama, ik ben op de radio!”.
“Nee” zei meneer Hazeloop, de zangleraar, “Jij kunt niet zingen, jij mag niet mee”.
Zingen in het openbaar heb ik sindsdien nooit meer willen doen.
Maar nu moet ik nodig plassen en dat moet op een hurk wc. Terwijl ik stumperend mijn plasje doe, probeer ik redenen te bedenken om wél te gaan karaoken. En ik kan eigenlijk maar één reden bedenken: “Mijn moeder durft wel in het openbaar te zingen, dus waarom ik niet?” Trillend ga ik terug de kroeg in en besluit: ik ga dat podium op, ik ga karaoken, ik ga zingen.
Het beven begint nu angstaanjagende vormen aan te nemen, maar ik weet twee nummers op het muziekmenu aan te kruizen: “Hotel California” en “Proud Mary”. Deze nummers ken ik tenminste (denk ik). Ik zak zowat door mijn hoeven als de muziek van het nummer “Hotel California” begint, maar ik weet me het podium op te hijsen. Shit, dit was toch een makkelijk nummer? “On a dark desert highway” ik klink als een grijsgedraaid oorlogsalarm “Cool wind in my hair” wat een rare toonhoogte, ik zit een halve octaaf te laag. Gelukkig, het volgende nummer begint: “Left a good job in the city!!!!!” dit gaat beter. Er snelt geschrokken iemand toe om het volume lager te draaien. “Workin’ for the man every night and day!!!” wat gaat dit lekker, kon meneer Hazeloop me maar zien “But I never lost a minute of sleepin’” ik heb talent! “Worryin’ ‘bout the way things might have been” ik voel me Tina Turner, alle remmen los nu “Big wheel keep on turnin’; Prououououdd Mary keep on burnin’. Rollin’ Rollin’ Rollin’ on the river!!!!!!!”
Applaus! Een groepje enthousiaste Thai nodigt ons uit om aan hun tafel te komen zitten. Ik, de diva van de avond, schuif aan en accepteer de glazen whisky. Proost! Als ik voor het naar bed gaan tegen Pim zeg dat ik dit niet van mezelf verwacht had, antwoordt hij: “Toen je begon te beven wist ik al dat je het podium op zou gaan”.
Soms kent een ander je beter dan je jezelf kent.
Mannen in Marokko
In mei ben ik naar Marokko geweest. Ik heb daar veel leuke mannen ontmoet. (Veel leuke vrouwen ook, maar die gaan minder gretig op de foto). 
Jawel, het is echt Eddy Murphy die je ziet. Ik kwam hem tegen in een oase, vermomd als touareg. Altijd lachen met Eddy, hij was weer blij dat hij me zag.
Mogelijk komt de gladiator je bekend voor (klik maar op de foto als je 't niet goed ziet). Kan kloppen, die is met me mee naar Nederland gegaan.
Jawel, het is echt Eddy Murphy die je ziet. Ik kwam hem tegen in een oase, vermomd als touareg. Altijd lachen met Eddy, hij was weer blij dat hij me zag.Mogelijk komt de gladiator je bekend voor (klik maar op de foto als je 't niet goed ziet). Kan kloppen, die is met me mee naar Nederland gegaan.
Voetbalplaatjes
“Koopzegels?”. “Nee, dank je”. “Voetbalplaatjes?”. “Nee hoor”.
Dag na dag, week na week, waarschijnlijk honderd keer op een dag, vraagt de caissière hetzelfde. Ik ben het aardig beu: “U vraagt mij drie keer per week hetzelfde, ik zeg altijd nee. Zie ik er nu uit alsof ik voetbalplaatjes spaar? Probeer mijn gezicht te onthouden en vraag het mij niet meer”. De caissière kijkt beledigd de andere kant op. Maar het heeft geholpen merk ik een paar dagen later als ik mijn boodschappen inpak. Er klinkt slechts een afgezaagd: "Fijne dag verder". Naast mij hoor ik iemand fluisteren: “Mevrouw, mag ik uw voetbalplaatjes?”. Een knulletje van een jaar of negen kijkt mij smekend aan. Achgoh.. hoe lang staat hij hier al? Doet zijn moeder hier geen boodschappen? Heeft de lieverd er minder dan zijn vriendjes? Wacht hij misschien al weken op dat ene plaatje van zijn favoriet?
“Waar blijven mijn voetbalplaatjes?!” snauw ik tegen de caissière.
Dag na dag, week na week, waarschijnlijk honderd keer op een dag, vraagt de caissière hetzelfde. Ik ben het aardig beu: “U vraagt mij drie keer per week hetzelfde, ik zeg altijd nee. Zie ik er nu uit alsof ik voetbalplaatjes spaar? Probeer mijn gezicht te onthouden en vraag het mij niet meer”. De caissière kijkt beledigd de andere kant op. Maar het heeft geholpen merk ik een paar dagen later als ik mijn boodschappen inpak. Er klinkt slechts een afgezaagd: "Fijne dag verder". Naast mij hoor ik iemand fluisteren: “Mevrouw, mag ik uw voetbalplaatjes?”. Een knulletje van een jaar of negen kijkt mij smekend aan. Achgoh.. hoe lang staat hij hier al? Doet zijn moeder hier geen boodschappen? Heeft de lieverd er minder dan zijn vriendjes? Wacht hij misschien al weken op dat ene plaatje van zijn favoriet?
“Waar blijven mijn voetbalplaatjes?!” snauw ik tegen de caissière.
Abonneren op:
Posts (Atom)
