Miscommunicatie in Jordanie

Wadi Musa, Jordanië (2004)

Het management van hotel 'Al Anbat' bestaat uit twee heren: Mohammed, de eigenaar, en zijn hulpje dat ik Manuel zal noemen. Na mijn kamer bekeken te hebben vraag ik aan Manuel of hij een handdoek voor me heeft: “A towel”. “Tower?” vraagt hij verbaasd. “Yes” zeg ik, denkend dat hij de “L” niet goed uitspreekt. “Tower 5000 euro”. “What?!” “Yes, tower price 5000 euro”. Nee, nee, ik wil geen toren ik wil een handdoek. Ik heb twaalf uur door de stoffige woestijn gereden, ik wil douchen. Ik ga in gebarentaal over; doe alsof ik met een handdoek mijn rug droog wrijf. “Dance? Want bellydance?” Ik ken het Arabische woord voor douche – “douche” - en dat begrijpt hij: “You want hot water?” “Yes, uhh, no, yes, nonono!” Ja, natuurlijk wil ik warm water, maar als ik nu ja zeg, krijg ik warm water en geen handdoek. Teneinde raad loop ik de wc in, pak daar de handdoek en houdt hem voor Manuels neus. “Ahh, towel!” Eindelijk krijg ik een handdoek. En tien minuten later een koude douche.
Als ik schoongewassen tussen de lakens kruip gaat de telefoon. Mohammed die mij vraagt: “You will dinner now or tomorrow?” Ik: “Dinner?” Hij: “Yes, dinner, now or tomorrow?” Ik wil antwoorden dat ik nu geen etenwil maar naar bed; het loopt tegen middernacht. Ik realiseer me op tijd dat deze mededeling wellicht verkeerde verwachtingen kan wekken, zodat we het “Dinner? Dinner!” nog een paar keer herhalen. Dan rolt bij mij het kwartje. Hij bedoelt dinar, geen dinner! Ik heb nog vier dinar wisselgeld te goed. Nou, dat kan wachten tot morgen.