Voetbalplaatjes

“Koopzegels?”. “Nee, dank je”. “Voetbalplaatjes?”. “Nee hoor”.
Dag na dag, week na week, waarschijnlijk honderd keer op een dag, vraagt de caissière hetzelfde. Ik ben het aardig beu: “U vraagt mij drie keer per week hetzelfde, ik zeg altijd nee. Zie ik er nu uit alsof ik voetbalplaatjes spaar? Probeer mijn gezicht te onthouden en vraag het mij niet meer”. De caissière kijkt beledigd de andere kant op. Maar het heeft geholpen merk ik een paar dagen later als ik mijn boodschappen inpak. Er klinkt slechts een afgezaagd: "Fijne dag verder". Naast mij hoor ik iemand fluisteren: “Mevrouw, mag ik uw voetbalplaatjes?”. Een knulletje van een jaar of negen kijkt mij smekend aan. Achgoh.. hoe lang staat hij hier al? Doet zijn moeder hier geen boodschappen? Heeft de lieverd er minder dan zijn vriendjes? Wacht hij misschien al weken op dat ene plaatje van zijn favoriet?
“Waar blijven mijn voetbalplaatjes?!” snauw ik tegen de caissière.